کلمه «پرثوآ» (Parthowa) وازه باستانی ایرانی است که در کتیبه‌های داریوش استفاده شده است و به مروز زمان (در فارسی امروزی) به پهلوانی بدل شده که به معنی «جنگجوی با فضلیت» است.

«پرثوآ» ورزش ملی ایران و در حقیقت فراتر از تاریخ و سنت این کشور و شاخص ملی آن به شمار می‌آید که به شدت نیز مورد احترام است.

مؤسسه بین‌المللی پرثوآ تصمیم دارد روش این ورزش را ترویج دهد و در جهت پیشرفت سلامت بشر گام بردارد.

ایده اصلی ارائه ورزش رزم پهلوانی (پرثوآ) در سال 1360 توسط استاد فقید «پهلوان رحمت شکری» که از پیشکسوتان و پهلوانان ورزش بومی محلی باستانی بود ارائه گردید.

در آزن زمان شش تن از فرزندان وی در رشته‌های مختلف رزمی مشغول فعالیت بودند و به صورت مداوم به تمرینات رزمی می‌پرداختند. ابتدا، استاد آنان را با شیوه‌های کشتی سنتی و مبانی ورزشهای پهلوانی آشنا کرد و توصیه نمود تا ضمن آشنایی با هنرهای رزمی مشرق زمین، به مطالعه در شیوه‌های رزمی مناطق بومی ایران زمین بپردازند و آنرا بازیابی نمایند شیوه‌هایی که ریشه در تاریخ ازمنه ایران داشته است.

بر این اساس «پایه گذاران این هنر» این ایده را توسعه دادند تا بدانجا که تحقیقات در این زمینه منتهی به ارائه شیوه جدیدی از رزم ایرانی (که نشأت گرفته از اصول رزم ایران در ادوار گذشته بود) گردید که آنرا «پرثوآ» می‌نامند.

رزم پهلوانی پرثوآ، برآمده از شیوه‌های رزم سنتی، بومی و محلی ایرانیان است. از جمله، آیین‌های رزم پهلوانی خراسان (چوخه و رقص شمشیر)، مازندران (لوچو و لیفا)، کردستان (رقص هل پرکه)، گیلان (گیل مردی)، سیستان و بلوچستان (رقص چوب)، بختیاری (خلعت پرت کن)، لرستان، ترکمن (رقص خنجر) و ... که تلفیقی از فرهنگ رزم ایرانی و با حرکات موزون آیینی و برگرفته از آداب و سنن دیرینه ایرانیان است که به صورت با سلاح و بدون سلاح انجام می‌شوند. از نظر فنی در این رشته نه تنها از کلیه ضربات دست و پا برای غلبه بر حریف بهره گرفته می‌شود بلکه با ریتمی موزون از رقص و پای مخصوص رزم باستانی، در صورت تماس نزدیک با حریف، از فنون گیر و پرتاب و خاک نیز استفاده می‌شود. سلاح‌هایی که در این رشته به کار گرفته می‌شوند نیز از سلاح‌های خاص ایرانی بوده که از دیرباز مورد استفاده جنگجویان و هنروران قرار می‌گرفت.

از جمله این سلاح‌ها: شمشیر (کتاره)، شمشیر (تنگادو)، چوب کوتاه (دوچوب)، چوب بلند (لیفا)، تیراندازی با کمان (در حال سوارکاری) و ... می‌باشد.

مراحل پیشرفت و ارتقاء ورزشکاران پرثوآ در سه مرحله تبیین شده است:

مرحله اول (توانایی): که تمرکز بر تمرینات، آمادگی جسمانی و انعطاف بدنی، تکنیک و تاکتیک‌های مبارزاتی دارد که هدف آن رسیدن به بالاترین درجه قدرت تن می‌باشد.

مرحله دوم (دانایی): که تمرکز بر توسعه آمادگی جسمانی و ارتقاء تکنیک‌ها و تاکتیک‌های مبارزاتی و انجام تمرینات تمرکزی به منظور ارتقاء فکر برای رسیدن به بالاترین قدرت فکری و علوم ورزشی دارد.

مرحله سوم (بینایی): تمرکز دارد بر دو موضوع اساسی:

1- رسیدن به بالاترین مرحله رزم جهت آموزش و ارائه فنون و مهارتهای جدید رزمی.

2- رسیدن به مراحل بالای فضایل اخلاقی (پهلوانی) است.